Diakon a prezbiter
Sakrament święceń posiada trzy stopnie. Od starożytności noszą nazwy: biskup, prezbiter, diakon. Nauka katolicka uznaje, że istnieją dwa stopnie uczestnictwa w hierarchicznym (służebnym) kapłaństwie Chrystusa: episkopat (święcenia biskupie) i prezbiteriat (popularnie: „wyświęcenie na księdza”). Diakonatu udziela się, aby wyświęcony pomagał biskupowi i prezbiterowi (księdzu). Słowo „kapłan” odnosi się do biskupa i prezbitera, nie zaś do diakona. Zarówno łaski biskupstwa, prezbiteriatu, jak i diakonatu udziela się za pośrednictwem aktu sakramentalnego, zwanego „święceniami”.
Św. Ignacy Antiocheński pisał: „Niech wszyscy szanują diakonów, jak samego Jezusa Chrystusa, a także biskupa, który jest obrazem Ojca, i prezbiterów, jako Radę Boga i zgromadzenie Apostołów; bez nich nie można mówić o Kościele”.
Przez święcenia biskupie udziela się „pełni sakramentu święceń, która zarówno w tradycji liturgicznej Kościoła, jak i w wypowiedziach świętych Ojców nazywana jest najwyższym kapłaństwem lub pełnią świętego posługiwania” (Katechizm, p. 1557).
Każdy biskup posiada święcenia, które otrzymał od innego biskupa; i tak kolejni biskupi — począwszy od Apostołów — wkładają ręce na swoich następców. Tę „ciągłość” w nakładaniu rąk (udzielaniu święceń biskupów), od Apostołów, aż do naszych czasów, nazywamy sukcesją apostolską.