Historia Zakonu Pijarów

Zakon Kleryków Regularnych Ubogich Matki Bożej Szkół Pobożnych, Pijarzy Ordo Clericorum Regularium Pauperum Matris Dei Scholarum Piarum (SP)

Kuria Prowincjalna Polskiej Prowincji Zakonu Pijarów ul. Pijarska 2, 31-015 Kraków tel.: (0-12) 422-17-24 fax: (0-12) 421-98-95 strona internetowa: www.pijarzy.pl

Zakon pijarów to potoczna nazwa Zakonu Szkół Pobożnych. Pełna nazwa zakonu brzmi: Zakon Kleryków Regularnych Ubogich Matki Bożej Szkół Pobożnych (Ordo Clericorum Regularium Pauperum Matris Dei Scholarum Piarum). Określenie “pijarzy” wywodzi się od łacińskiego słowa “pius” (“pobożny”), występującego się w łacińskiej nazwie “Scholae Piae” (“Szkoły Pobożne”). Hasło zakonu brzmi “Pietas et Litterae”, czyli “Pobożność i Nauka”.

Założycielem zakonu jest św. Józef Kalasancjusz (zatwierdzenia dokonał papież Grzegorz XV w dniu 18 listopada 1621 r.). U podstaw powstania wspólnoty zakonnej było dzieło podjęte przez hiszpańskiego kapłana Józefa Kalasancjusza w Rzymie, w roku 1597, gdy przy kościele św. Doroty na Zatybrzu otworzył pierwszą w Europie szkołę bezpłatną, powszechną i otwartą dla wszystkich, także dla dzieci innych wyznań.

Podstawowym celem szkoły Kalasancjusza było dobre wychowanie oraz – na drodze podstawowego wykształcenia – przygotowanie do godnego życia. Życiowa promocja dzieci z rodzin biednych i zaniedbanych była główną intencją św. Józefa Kalasancjusza. Założenia swego dzieła ujął w haśle “Pietas et Litterae” – pobożność i nauka, co można wyrazić także nieco szerzej: wiara i wiedza, wiara i kultura… Rozeznane przez kapłana Kalasancjusza zadanie, powierzone mu przez Boga, stało się zarazem źródłem jego dalszej przemiany duchowej – z czasem wraz ze wspólnotą współpracowników-nauczycieli zdecydował się przyjąć wymagania rad ewangelicznych.

Do powołania kapłańskiego i nauczycielskiego Fundator pijarów dodał zatem także powołanie zakonne. Odczytał je przy tym w sposób specyficzny – śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa uzupełnił o jeszcze jeden ślub, wyraźnie pijarski i wyrażający charyzmat jego wspólnoty: specjalnej troski o wychowanie dzieci i młodzieży. Pijarzy po dziś dzień składają cztery śluby zakonne.

Dzieło Szkół Pobożnych spotkało się z bardzo dużym zainteresowaniem nie tylko w Wiecznym Mieście, ale także poza jego granicami. Jeszcze za życia Założyciela, w roku 1642, pijarzy przybyli do Polski wnosząc – zwłaszcza w wieku XVIII – wielki wkład w rozwój szkolnictwa polskiego. Reforma szkół pijarskich stała się podstawą naprawy szkolnictwa w całej Rzeczpospolitej i doprowadziła do powstania Komisji Edukacji Narodowej. W jej pracach pijarzy wzięli czynny udział.

Byli też autorami blisko połowy podręczników pisanych na zamówienie Towarzystwa Ksiąg Elementarnych. Założone przez pijarów w 1740 r. w Warszawie Collegium Nobilium wydało ponad stu posłów Sejmu Wielkiego i przyczyniło się do podtrzymania nurtów patriotycznych i narodowościowych w społeczeństwie, tym samym przysłużyło się przetrwaniu przez rodaków ciemnej nocy zaborów.

Najbardziej znanym polskim pijarem jest ks. Stanisław Konarski, ale dorównują mu inni: ks. Onufry Kopczyński (autor pierwszej gramatyki polskiej), ks. Józef Osiński (pierwszy polski elektryk, hutnik i chemik), ks. Jakub Falkowski (założyciel pierwszego instytutu dla głuchoniemych), ks. Bonifacy Jundziłł (inicjator pierwszego polskiego zespołu przyrodników) oraz wielu wybitnych nauczycieli, myślicieli i naukowców.

Prace szkół pijarskich zostały przerwane przez zaborców po powstaniu listopadowym, a domy zakonne zamknięte po powstaniu styczniowym. Wielu pijarów zesłano na Sybir. Odnowienie obecności pijarów w Polsce nastąpiło za sprawą zesłańca, ks. Adama Słotwińskiego, w 1874 r. W 1957 r. Polska Prowincja Zakonu Pijarów na powrót uzyskała status prowincji uformowanej.

W Polsce pijarzy prowadzą głównie działalność oświatową i wychowawczą wśród dzieci i młodzieży (szkoły podstawowe, gimnazja, licea ogólnokształcące, świetlice dla dzieci ze środowisk zagrożonych patologiami), duszpasterzują w parafiach, prowadzą działalność naukową, edytorską i wydawniczą. Obecnie głównymi ośrodkami pijarów w Polsce są: Kraków, Warszawa, Rzeszów, Łowicz, Jelenia Góra, Bolszewo, Elbląg i Poznań.

W 1990 r pijarzy polscy rozpoczęli działalność misyjną w Kamerunie (pracują również w Czechach, Japonii, Filipinach) oraz rozpoczęli pracę duszpasterską na terenie Białorusi (Lida i Szczuczyn). Zakon pijarów jest aktualnie obecny w 33 krajach na pięciu kontynentach.Historię założyciela.